Tuesday, March 3, 2009

La Sonnambula opened, Zimmerman fell


Loud boos for Mary Zimmerman and the rest of the production team of the new Met Sonnambula.

The reviews are ruthless:

Met Opera makes a travesty of 'La Sonnambula'

New production of Bellini's 'La Sonnambula' is dead on arrival at Metropolitan Opera
(Mike Silverman for the AP)

In the final scene of Vincenzo Bellini's opera "La Sonnambula," the heroine is reunited with her true love after sleepwalking across the dangerously high eaves of a rooftop.

Had she caught a glimpse of the new production that opened at the Metropolitan Opera on Monday night, she might have decided to jump instead.

Director Mary Zimmerman has taken this fragile pastoral fantasy — set to some of the most gorgeous melodies ever written — and imposed a play-within-a-play framework that makes a joke of the story and robs it of its sentimental charm.

So, instead of Amina and Elvino in a Swiss village, we get opera singers who happen to be named Amina and Elvino, rehearsing a production of "La Sonnambula" in a large, modern studio.

Zimmerman clearly has no use for the libretto by poet Felice Romani, referring to it in program notes as "famously light and ... a little incredible." She shares this opinion with soprano Natalie Dessay, who stars as Amina and who reportedly insisted the production be set just about anywhere except a real Swiss village.

The triumphant ending, with Amina and Elvino reunited, becomes an occasion for one more gag, as the chorus, dressed until now in street clothes, appear in Swiss villager garb. Amina and Elvino sprout peasant outfits as well, and suddenly they're apparently performing the finale of the "real" opera.


This time she and her production teammates have done the opera a disservice, and they deserved the boos to which they were subjected at their curtain call.

When Dessay wasn't clowning, she did some lovely singing. She gave that final aria, "Ah! non credea mirarti," a hushed, soulful quality that seemed the very definition of mournfulness. And in the ecstatic cabaletta that follows, "Ah! non giunge" her high notes had an enviable sparkle.


As Elvino, tenor Juan Diego Flores, who conquered those nine high C's last season in "La Fille," sang with angelic purity and impressive command of bel canto ornamentation. Bass Michele Pertusi lent strong support as the Count, but soprano Jennifer Black had difficulty in her upper register as Lisa, Amina's rival for Elvino's affections.


And another one, from Bloomberg this time:

Thank God for soprano Natalie Dessay and tenor Juan Diego Florez, who sang adroitly all night long while stuck in a production by Mary Zimmerman that makes you question whether poor Amina was the only sleepwalker at the Met.

Unlike most operas involving a woman’s honor, this one ends happily after Amina proves her innocence by walking dangerously in her sleep for all to see.

Zimmerman, who usually works in theater, showed little sensitivity to the delicate psychology of early-19th-century bel canto opera when she staged “Lucia di Lammermoor” last season.

This show is far worse.

Everything slides confusingly downhill after the first glimpse of the show curtain’s Alpine scene where Bellini set the story.

The Tyrolean spell is quickly broken during the overture by two ugly, white utilitarian doors. Then a woman walks across the stage and, with a weary shrug, disappears through them.

Soon chorus members in street clothes bustle around a rehearsal studio, furnished with coffee makers, blackboards, clothes racks and garbage cans. This is a one-set production, suggestive of the Met’s new austerity plan. The only hint of Bellini’s Swiss village is the tiny diorama depicting a traditional production.

Distractions

By now, of course, we have sadly understood Zimmerman’s concept: This is going to be a play within a play. Yes. Indeed. How original. Everyone on the stage is rehearsing a production of “La Sonnambula.”

To give the story greater interest as she sees it, Zimmerman has moved the action to the present day. Dessay makes her first entrance wearing a white coat, red scarf and gloves, chatting on her cell phone, every inch the diva. She multitasks during her first aria, having her costume altered, picking out shoes, a nice green pair, and rejecting wigs. All this stuff distracts from the sweet beauty of the music.

Later, she “sleepwalks” in from the rear of the auditorium, singing her way down the left aisle. Where is her bed? In the Met opera gift shop?

Florez looks tough in his black-leather jacket, but what 21st-century man would carry on just because his girlfriend has been found sleeping on a strange bed? And why is this bed in the rehearsal studio anyway?

Round of Boos

At the end of the first act, when Elvino calls off the wedding, the chorus/villagers turn on Amina. Paper is torn into pieces, costumes are thrown about and the bed is disassembled. Even the garbage cans are emptied onto the floor, why is never made clear. As the curtain came down, the first round of boos rang out.

In the next act, we briefly enjoyed Florez’s impassioned aria, but even the fabled sleepwalking scene was ruined by Zimmerman’s “improvements.” Dessay stopped and chalked “aria” on the studio blackboard. Come on.

Why stage an opera you don’t like or trust?



The jubilant final ensemble is staged as a dress rehearsal, with everyone in cutesy Swiss villager costumes. Of course they look ridiculous. But with this gesture Ms. Zimmerman sets up a straw man, as if the only choices were either to place “La Sonnambula” in Heidi’s hokey Alpine village or to turn it into a Pirandello play.



A video of the curtain calls is available here

&

Listen also to the BOOING as it was broadcast last night on Sirius and the reactions (or actually the lack of reaction) by Margaret Juntwait and William Berger

Sounded pretty unanimous to me....


1. Natalie Dessay, with "Sovra is sen" giving her a hard time

2. "Son geloso del zeffiro errante" Juan Dieguito & Natalie

3. "Non piú nozze"

4. "Ah! Non credea mirarti"

5. "Ah! Non giunge"

12 comments:

Kenderina said...

I won't call it "unanimous" but strong enough to have real meaning.
What a pity with those wonderful singers on stage !

Parsifal said...

The singers received their well deserved and thunderous bravos! In 2' you ll have chunks of the performance as well

mahler76 said...

και ότι μίλαγα για καρναβάλια στην όπερα χαχαχα. Αχ πάλι μας ενημέρωσες άρχοντα.

Anonymous said...

Ti, etsi 8a sas afhna???? Katse na deis to s/k enhmerwsh pou 8a pesei...

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης said...

Εγώ, πάντως, χαίρομαι για κάθε πρόθεση πειραματισμού. Το αποτέλεσμα μπορεί να με απογοητεύσει, αλλά αξίζει κανείς να παρακολουθήσει μια τέτοια παράσταση, έστω και για να ενθαρρύνει με την παρουσία του την καινοτόμο πρόθεση.
Ενοχλούμαι όταν απορρίπτονται οι νεωτερισμοί από συντήρηση και μόνον...
Πιθανόν η εν λόγω παράσταση να ήταν, όντως, αποτυχημένη. Καμία αποτυχία, όμως, δε δικαιολογεί το γιουχάρισμα. Μόνο η μικροπρέπεια και η κριτική εκ του ασφαλούς. Ίσως, τελικά, θα έπρεπε να περνάνε όλοι από ένα στάδιο έκθεσης του εαυτού τους, για να αντιληφθούν πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό και πόση αγάπη πρέπει να έχεις στο αντικείμενό σου, προκειμένου να αντεπεξέλθεις.
Συγχαρητήρια για το blog σου!
Χαίρομαι που το ανακάλυψα !!!(μέσω του mahler)

mahler76 said...

@Σ.Π.Ρ.
νομίζω πψς σε όλους μας αρέσει ο πειραματισμός στην τέχνη αρκεί να υπάρχει και κάποια πρόθεση πίσω από αυτόν, κάποιου είδους σκέψη. Πολλές φορές (δεν μπορώ να κρίνω το συγκεκριμένο παράδειγμα διότι δεν το έχω μελετήσει τόσο πολύ), βλέπουμε στο θέατρο και την όπερα σκηνικές αναπαραστάσεις που όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τη μουσική ή το κείμενο (άλλωστε αυτός δεν είναι ο ρόλος της σκηνοθεσίας και των σκηνικών?) άλλα το ευτελίζουν ή του "κλέβουν την παράσταση". Νομίζω εκεί ήμαστε ή πρέπει να ήμαστε περισσότερο σκεπτικοί και κριτικοί.
Αν μπορέσει ο Parsi ίσως βάλει εδώ το λίνκ από μια αρχαία του ανάρτηση με τον Rigoletto στο Διάστημα για να καταλάβεις τι εννοώ.

Χαίρομαι πάντως που θα τα λέμε και από εδώ μιας και βρήκες τον φίλο Parsi.

Parsifal said...

Welcome Σ.Π.Ρ.!

Ιδού ο Ριγκολέττο στον οποίο αναφέρεται ο Μάλερ

http://parsifal79.blogspot.com/2007/02/lets-have-fun.html

Σιγά, αυτόν τον λες εως και παραδοσιακό! Τί το περίεργο βλέπετε??

Οσον αφορά την Υπνοβάτιδα, είναι νομίζω πολύ χαρακτηριστικό οτι όλες οι κριτικές (εννοώ των εφημερίδων, όχι των μπλόγκερς-που ως γνωστόν είμαστε κακοί άνθρωποι)περιγράφουν την παράσταση με α χειρότερα λόγια και γίνονται ειρωνικοί απέναντι στη Ζίμερμαν. Χτες κ σήμερα άκουσα την πρεμιέρα και έχω να πω οτι
α) αν εγώ άκουγα τέτοιο επίπεδο -εννοώ μουσικής κ τραγουδιού- δε θα μου περνούσε από το μυαλό να γιουχάρω -παρότι το έχω κάνει ο ημιάγριος.
β) εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν ο σκηνοθέτης κάνει τα πάντα για να κάνει το κοινό να γελάσει ΗΧΗΡΑ. Κ η Υπνοβάτιδα ΔΕΝ είναι μια όπερα που το κοινό θα έπρεπε να γελάει ηχηρά...Αν ακούγατε αυτό που άκουγα 8α σας εκνεύριζε ομού. Η Ντεσσαί τραγουδάει την άρια κ την καμπαλέτα και επειδή η βλαχο-Ζίμερμαν την έχει βάλει να κάνει χαριτωμενιές στις κολορατούρες κ στις τρίλιες (για να τις δικαιολογήσει-υποτίθεται, ντροπή του του Μπελίνι να βάζει κολορατούρες χωρίς λόγο)το κοινό απο κάτω χαχανίζει. Το έζησα κ πέρισυ στη Σταχτοπούτα στο Κοβεντ Γκαρντεν οπου οι υπέρτιτλοι έπεφταν ΠΡΙΝ απο την ατάκα κ το κοινό γελούσε λες και ήταν στο Δελφινάριο...

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης said...

mahler,
δε νομίζω ότι πειραματίζεται κανείς δίχως να έχει κάτι στο μυαλό του, γιατί ο πειραματισμός ταυτίζεται κάπου με την ανατροπή και αυτή προϋποθέτει κάποιο πλάνο. Όσο για τα σκηνικά, νομίζω ότι, εφόσον οι καλλιτέχνες αξίζουν, αυτά μπορούν μόνο να συμπληρώσουν, να ολοκληρώσουν, ποτέ να υπερκαλύψουν.
«Αν ο ηθοποιός είναι πραγματικά μεγάλος, το κοστούμι του δεν έχει σημασία. Ένα πετυχημένο κοστούμι φορεμένο από ένα μεγάλο ηθοποιό ενοχλεί το κοινό. Οι μεγάλοι ηθοποιοί το γνωρίζουν αυτό. Ξοδεύω πολύ περισσότερο χρόνο στα κοστούμια των υπηρετών, των στρατιωτών και των λοιπών, απ’ αυτόν που ξοδεύω για τους πρωταγωνιστές. Εκεί στηρίζεται και το μεγαλείο της παράστασης».
Τάδε έφη Γιάννης Τσαρούχης...
Και με μια προσαρμογή γίνεται πιο αντιληπτή η θέση μου. Τονίζω ότι δεν είμαι απόλυτος.
Αν πια ο σκηνογράφος το έχει βάλει σκοπό της ζωής του να προβληθεί, τί να πω!
Θα ήθελα πολύ να δω το Rigoletto στο διάστημα!

mahler76 said...

όπως βλέπεις μου έχει μείνει αξέχαστος ο Ριγκολέτος αυτός!! Θα συμφωνήσω πάντως με τα όσα λές.

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης said...

Ενοχλούμαι κι εγώ με το βεβιασμένο από σκηνοθέτη γέλιο όσο και με το βεβιασμένο από τον ίδιο μας τον εαυτό . Αυτή η ''υποχρέωση'' να γελάσεις με μια παράσταση είναι τουλάχιστον γελοία. Συνήθως, δεν ενθουσιάζομαι από τις σύγχρονες προσπάθειες ''ελάφρυνσης'' της όπερας, εκτός, βέβαια, και αν το ίδιο το έργο δικαιολογεί μία πιο χαρούμενη διάθεση ή το σύνολο της παράστασης αποτελεί μια εύθυμη προσέγγιση του έργου. Στη Boheme που ανέβασαν πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, λόγου χάρη,(αναφέρω σχετικά στο blog) ήταν αρκετές οι φορές που γέλασα από καρδιάς! Όμως, το έργο είναι ούτως ή άλλως πιο χαρούμενο και η σκηνοθεσία ήταν σύγχρονη.

Susan said...

Welllll.... I can't read the other comments so I might be repeating what's been said.
I think it's ridiculous to turn an opera that takes place in one setting into the setting of an opera company putting on that particular opera. We KNOW that opera companies put on operas. We don't need to be reminded.
I'm going to see it on Wednesday so I haven't been reading the reviews carefully. I just hope that the talent of the cast can raise this performance above the mistake the director made here.

Anonymous said...

I hope Susan offers her opinion since she must have seen Met's Sonnambula by now, and I am going to offer mine since I saw it last Saturday in Ioannina, Greece (Live in HD).

I really liked Zimmerman's staging.
The final scene is not a rehearsal anymore and it actually was one of the most moving moments in my relatively breaf operatic experience.

The occasional laughs of the audience were brief and in accord with the story and not due to the staging itself. Afteral, this is a "light" bel canto opera.

Dessay was just devine. She is not a "robust" but a rather "fragile" presence on the stage, but I realized that her singing is not only an auditory but also a delight for the eyes (especially with "live in HD" close ups).

Overall, to my view, critics were unnecessarily harsh to this production which is otherwise amazing in every aspect.